De risicofactoren en waarschuwingssignalen van DVT kennen
Een verpleegster vroeg Fordham-Duff ondervraagt vragen over haar symptomen en, wetende dat ze herstellende was van een operatie - een risicofactor voor diepe veneuze trombose (DVT) - vertelde ze haar onmiddellijk naar de eerste hulp te gaan.
Toen ze daar was, verhuisde haar medische team haar snel door testen, waaronder bloedzuurstof, een thorax computertomografie (CT) scan en een elektrocardiogram (EKG). Vervolgens ontving ze op de intensive care in het Fletcher Allen Health Care-ziekenhuis in Burlington, Vermont, echografieën van de benen. Fordham-Duff had vijf stolsels in één been en één in de andere en had een longembolie opgelopen, die optreedt wanneer een slagader in de long wordt geblokkeerd. Haar situatie was zo groot dat ze afscheid nam van haar zoon en dochter voordat ze naar de ICU verhuisde.
Fordham-Duff had geen signalen van DVT laten zien, wat niet ongebruikelijk is, zegt hematoloog Mary Cushman, MD, medisch directeur van het trombose- en hemostaseprogramma bij Fletcher Allen.
"Asymptomatische DVT kan worden gevonden wanneer een persoon wordt binnengebracht met een longembolie en we kijken in het been met een echografie-test," zegt Dr. Cushman. "En soms vinden we asymptomatische DVT incidenteel."
Klassieke DVT-symptomen zijn roodheid, zwelling en pijn in het been die na verloop van tijd erger wordt. Maar omdat het ook asymptomatisch kan zijn, is het belangrijk om de risicofactoren te kennen. Risicofactoren zijn onder meer aderletsels (die kunnen worden veroorzaakt door een fractuur of spierschade), die gedurende een langere periode stil blijven staan (zoals tijdens bedrust of tijdens een lange vlucht), bepaalde ziekten en een toename van oestrogeen. Wat meer is: een onderzoek in een uitgave van Vasa uit 2013 waarbij 482 patiënten werden onderzocht die revalideren, toonde aan dat grote operaties ook het risico verhogen - na knie- of heupoperaties had 15 procent van de studiedeelnemers DVT.
Voorkomen van een terugkeer van DVT
Drie jaar na haar longembolie en DVT's werkt Fordham-Duff hard aan het verbeteren van haar levenskwaliteit en het voorkomen van een nieuw stolsel. Toen ze herstelde van de operatie en ontslagen was, nam ze zes maanden lang bloedverdunnende medicijnen. Ze blijft dagelijks compressiekousen dragen om de zwelling of lymfoedeem te beheersen, wat een complicatie kan zijn van bloedstolsels in de benen.
"De compressiekousen zijn enorm voor mij. Als ik de mijne op een dag niet draag, laat mijn been het weten ", zegt Fordham-Duff. Ze heeft ook gewerkt om af te vallen, actief te zijn en gezonder te eten.
Fysiek en emotioneel herstellen
Fordham-Duff zegt dat haar herstel van DVT en longembolie in twee fasen is gekomen. Fysiek beter worden is misschien makkelijker dan het emotionele herstel, zegt ze, hoewel ze de rest van haar leven de fysieke complicaties zal beheersen. In het eerste jaar na haar gezondheidsangst ging ze vijf keer terug naar de ER vanwege paniekaanvallen. "Ik heb nooit geweten wat een paniekaanval was tot na de longembolie," zegt ze. "De symptomen zijn hetzelfde."
Cushman zegt dat Fordham-Duff's emotionele reactie niet ongebruikelijk is. "Wanneer je deze ervaring van voelen ervaart, kun je niet ademen en besef je dat de bloedsomloop naar je longen geblokkeerd is, dat is best eng," zegt Cushman. Na een longembolie rapporteren patiënten vaak een gevoel van zelfverlies, symptomen van posttraumatische stressstoornis en verminderde kwaliteit van leven, blijkt uit een klein interview op basis van interviews dat in april in BMJ Open is gepubliceerd. 2014.
Fordham-Duff heeft gesprekstherapie, op yoga gebaseerde ademhalingstechnieken en begeleide yogapraktijken gebruikt om haar paniekaanvaltriggers het hoofd te bieden. Het is zeven maanden geleden dat ze een paniekaanval kreeg. Toch zegt ze: "Mijn lichaam zal nog steeds zo nu en dan reageren op bepaalde geluiden die herinneringen oproepen die me concentreren op mijn ademhaling en mijn hartje racen." Ze past zich ook aan aan de veranderende dynamiek in haar relaties met dierbaren . "Wanneer je zoiets doormaakt, ontdek je wie er echt voor je is en op wie je kunt vertrouwen", zegt ze. Haar moeder nam een maand vrij van werk om voor haar te zorgen bij het herstel, en haar zoon, toen 16, steunde haar verder dan ze ooit had verwacht.
"Onze relatie groeide met grote sprongen," zegt ze. Ze moest de zorg meer accepteren dan haar geven, en ze was blij om de waarden van compassie en gezinsband te zien ontstaan in haar kinderen. Hoewel ze gelooft dat ze niet consequent de ouder, dochter of vriend is geweest waar ze naar streeft, waardeert ze haar nieuwe perspectief op wat het belangrijkst is in het leven.
