Mijn zussen, in de late jaren dertig en begin veertig, hebben allebei de diagnose schizofrenie. Beiden wonen nog steeds thuis bij mijn ouders en niemand wil iets doen om de situatie te verbeteren. Ik zou graag willen weten wat ik kan doen om met hun ziekte om te gaan als ik in contact kom met mijn familie. Kan ik iets doen als ze niet willen veranderen?
- Karen, Arizona
Het lijkt alsof het moeilijk is voor alle betrokkenen, Karen. Je ouders worden geconfronteerd met een enorm moeilijke situatie, en ik kan me alleen hun verdriet en verdriet voorstellen als ze zien hoe twee van hun dochters worstelen met een geestesziekte. Je verlangen om de situatie te verbeteren is lovenswaardig en toch vol met uitdagingen waar je je ongetwijfeld heel goed van bewust bent. Het belang erkennen van goed voor jezelf zorgen als je samenkomt met je familie is misschien wel het belangrijkste aspect van 'de situatie verbeteren'. Ik hoop dat jij en je ouders zoveel mogelijk hebben geleerd over schizofrenie. ziekte en de significante uitdagingen en beperkingen van degenen die gediagnosticeerd zijn, kunnen iedereen helpen realistische verwachtingen te ontwikkelen. Je zussen hebben het geluk dat het samenwonen met je ouders hen waarschijnlijk een gevoel van stabiliteit en ondersteuning biedt, die sleutelelementen zijn voor een succesvolle behandeling. moeilijk voor familieleden, in het bijzonder voor ouders, is om diegenen aan te moedigen die gediagnosticeerd zijn om te werken aan onafhankelijkheid en zelfzorg.Dit doel vereist veel hulp.
Je zussen moeten de juiste behandeling krijgen zodat ze kunnen meer zelfvoorzienend worden, inclusief goed medicatiebeheer en psychotherapie gericht op het aanleren van de nodige vaardigheden om te functioneren i ndependently. Het instellen van een schizofreniebehandelingsteam dat een psychiater, een erkende medicus in de geestelijke gezondheidszorg en, indien nodig, een casemanager omvat, kan helpen bij het zorgvuldig monitoren van symptomen die essentieel zijn om de patiënt op het juiste spoor te houden. Dit team kan uw ouders en zussen ook helpen om redelijke doelen voor de toekomst vast te stellen. Dit kan het werken in de richting van alternatieve huisvesting omvatten, zoals tijdelijke groepswoningen of bewaakte appartementen. Hoewel leden van het behandelteam u vanwege vertrouwelijkheidsovereenkomsten mogelijk geen informatie over uw zusters kunnen verstrekken, moet u uw zorgen over de situatie rechtstreeks aan het behandelteam kunnen meedelen.
Ook de wetenschappelijke literatuur heeft heeft ons laten zien dat zorgverleners de neiging hebben om 'burn-out' te ontwikkelen als ze niet voor zichzelf zorgen. De symptomen van burn-out zijn vergelijkbaar met die van depressie en omvatten sociale terugtrekking, verlies van interesse in activiteiten, gevoelens van droefheid, prikkelbaarheid, hopeloosheid, veranderingen in eetlust en slaappatroon, frequente ziekte en emotionele en fysieke uitputting. In dit opzicht is het cruciaal dat zorgverleners een ondersteunend netwerk en methoden van zelfzorg opzetten. Een organisatie die uitermate behulpzaam kan zijn bij het aanpakken van deze problemen is de National Alliance on Mental Illness (NAMI). Via de NAMI kunt u mogelijk een lokaal hoofdstuk van Family to Family vinden, een programma voor mantelzorgers van mensen met psychische aandoeningen, dat kan dienen als een bron van ondersteuning, informatie en aanmoediging.
In termen van uw eigen Welzijn, misschien een van de belangrijkste copingmechanismen om te ontwikkelen, is om de grenzen van je controle over dit alles te realiseren. Het maken van nuttige suggesties en misschien zelfs het initiëren van familiecontact met NAMI zijn stappen die je kunt nemen; daarbuiten valt bijna al het andere buiten je invloed. Hopelijk zijn je ouders open en bereid om te beginnen met het aanbrengen van veranderingen die goed zijn voor iedereen. Ze zullen tenslotte nooit voor je zussen kunnen zorgen. Als je ouders echter niet willen veranderen, is er echt niets dat je kunt doen behalve voor jezelf zorgen. In dit opzicht is het terug naar de basis van stressmanagement: voldoende slapen, gezond eten en regelmatig sporten. Het is ook belangrijk om iemand te hebben waarmee je kunt praten over je eigen gevoelens over de situatie. Dit kan een goede vriend zijn, een therapeut, of misschien een contact dat u via NAMI of een andere vergelijkbare organisatie maakt.
