Een gentherapie die kraakbeen beschermt, zou op een dag osteoartritis kunnen behandelen, een aandoening die meer dan de helft van de vergrijzende bevolking treft, volgens een studie gepubliceerd in het tijdschrift Wetenschap Translationele geneeskunde. Artrose (OA) is een natuurlijke reactie op de afbraak van gewrichtskraakbeen - een sponsachtig materiaal dat voorkomt dat botten tegen elkaar wrijven. Omdat kraakbeen vanwege de leeftijd of als gevolg van een verwonding dunner wordt, breekt die barrière en veroorzaakt de wrijving pijn. De enige remedie is een gewrichtsvervangende operatie, die kan resulteren in chirurgische complicaties. Deze gentherapie vertraagt de ontwikkeling van de ziekte bij muizen.
"We vonden dat gentherapie beschermt tegen osteoartritis," zegt Brendan Lee, MD, PhD, een geneticus aan het Baylor College of Medicine en co-auteur van het onderzoek. "Zelfs als u de vervanging van joints met 10 jaar uitstelt, heeft u mogelijk een grote impact op de kwaliteit van leven en de kosten voor gezondheidszorg."
Dr. Lee en zijn team mikten op een specifiek gen in gewrichtskraakbeen dat proteoglycan of PRG4 wordt genoemd. Dit gen is verantwoordelijk voor de productie van lubricine, een eiwit dat het gewricht smeert en kraakbeen beschermt tegen de gevolgen van ouderdom. De wetenschappers injecteerden gewricht beschadigde muizen met PRG4 ingekapseld in een virus, dat het gen door het hele gebied verspreidde en de productie van smeermiddelen stimuleerde. De extra lubricatie vertraagde de ontwikkeling van OA aanzienlijk zonder merkbare bijwerkingen.
"Je moet je altijd zorgen maken dat als je te veel van iets maakt, je het skelet beïnvloedt," zegt Lee. "Naar ons beste weten leek er geen nadelig effect te zijn van het maken van te veel smeermiddel in het kraakbeen van deze muizen." Lee's benadering van gentherapie is enigszins nieuw. Het grootste deel van het OA-onderzoek richt zich op het remmen van artrose zodra het is begonnen - en niet de ziekte vangen voordat het begint. Onderzoekers kwamen met het idee bij het bestuderen van skeletaandoeningen veroorzaakt door zeldzame genetische defecten. Ze besloten de stoornissen te simuleren door verschillende genen te "breken" totdat ze een konden vinden die bijdroeg aan artrose.
"Als je de motor afbreekt, start je auto niet meer, dus je weet dat de motor verantwoordelijk is voor het starten van de auto , "Zegt Merry Ruan, een promovendus en geneticus aan het Baylor College of Medicine en hoofdauteur van de studie. "Als je een gen verliest en er iets fout gaat, weet je waar het gen verantwoordelijk voor is."
De bevindingen zijn echter belangrijk, Brian Walitt, MD, een reumatoloog aan het Georgetown Universitair Medisch Centrum, die niet was aangesloten bij het onderzoek , waarschuwt lezers tegen het toepassen van dierstudies op menselijke omstandigheden.
"Rattenkraakbeen is geen menselijk kraakbeen, en rattengewrichten zijn geen menselijke gewrichten," zegt Dr. Walitt. "We moeten voorzichtig zijn, vooral om overdreven opgewonden te raken in onderzoeken die niet bij mensen zijn. Je moet bewaakt worden in je enthousiasme. "
Lee is het met Walitt eens, omdat een van de zwakke punten van het onderzoek is dat het gebaseerd is op een diermodel. En zelfs als de therapie uiteindelijk werd goedgekeurd voor menselijk gebruik, zegt Lee, zou het het verlies van kraakbeen alleen maar kunnen vertragen en niet teruggroeien. Dit betekent dat mensen die al last hebben van artrose niet veel verlichting zullen krijgen van de gentherapie. <> Het zwakste is dat we qua ontdekking nog steeds niet denken dat het genoeg is om kraakbeen te regenereren, "voegt Lee toe. . "Voor mensen met een late stadium van de ziekte zou deze therapie niet voldoende zijn." De Baylor-onderzoekers zijn van plan om de behandeling in paarden tegen 2014 te testen en later door te gaan naar niet-menselijke primaten als de proeven succesvol zijn. Het langetermijndoel is om OA te behandelen in de klinische proeffase, en het is niet een taak die ze alleen kunnen doen. De onderzoekers zeggen dat de industrie samen moet komen en technologische vooruitgang moet delen om een uitgebreid behandelplan te maken.
"Zo vaak als artrose kan zijn, is er geen therapie die het verloop van de ziekte significant verandert," zegt Ruan. "Je kunt niet zomaar iemand medicatie geven om het probleem op te lossen."
