TRANSCRIPT:
Sanjay Gupta, MD, Everyday Health:
Herinner je je de eerste keer dat je wist dat je vrouw ziek was?
Jon Albert, oprichter, Jack & Jill Late Stage Cancer Foundation:
In zekere zin surrealistisch en op een manier was het zoals het gisteren was. Je weet dat ze 40 jaar oud was, Sanjay, volkomen goede gezondheid en, zoals velen, vond ze het zelf. Snel vooruit, de test en dan de oproep en dan de 'C' woord en dan, boem, alles is zoals op een achtbaan daarvandaan. Jon en Jill Albert besloten een familie Door hun vakantie zouden ze een 'time-out van kanker krijgen'.
Dr. Gupta: Wanneer dat gebeurt, wat denk je dan?
Ik zal je een vraag stellen. Ik zal de tabellen omdraaien: jij bent een ouder en je krijgt de diagnose late kanker. Wie zijn de eerste mensen waar je aan denkt? De eerste persoon waar je aan denkt? Dr. Gupta:
Mijn kinderen. Jon Albert:
Ja. En dat is de inspiratie, dat was de drijvende kracht achter het starten van deze stichting met Jill. Het ergste van late kanker als jonge ouder is, wat mij betreft, de emotionele impact. En er zijn drie emoties die Jill had, en deze drie emoties die ik het afgelopen decennium steeds weer heb gezien. Een daarvan is angst. Jill was bang dat onze kinderen haar zouden vergeten, en het is een wrede bijwerking van wat al een verwoestende ziekte is. Schuldgevoel - ik laat mijn kinderen achter. En gevreesd. Ik bedoel, we zijn ouders, dus we kunnen er zijn voor al die mijlpalen: de ballgames, de recitals, de bruiloften, de bar mitswa's. En op de leeftijd van 40, 41, weet je dat je dat gaat missen. Maar niemand heeft er ooit aan gedacht: 'Laten we ze een time-out geven. Laten we ze uit de kanker halen, ook al is het maar voor een korte periode, en geef ze een kans op enige normaliteit. Gerelateerd: Leren om anders te leven met darmkanker Dr. Gupta:
Jijzelf, je familie nam een familievakantie. Jon Albert:
Dat deden we.
Dr. Gupta:
Vertel me eens. Jon Albert:
We zijn naar Hilton Head geweest. En die foto's, die herinneringen in het hart en in onze geest leven nog steeds bij ons. Dr. Gupta: Hoe ziet een time-out van kanker eruit?
Jon Albert: De manier waarop ik het ga beantwoorden, is wat we niet doen - denken aan kanker. Vier dagen lang hebben we niet aan kanker gedacht. We dachten aan het strand. We dachten aan fietsen. We dachten aan lachen en lachen en pizza en ijs eten en zo, en aan het luisteren naar muziek. We waren een familie.
Dr. Gupta: Wat zouden uw kinderen zijn, hoe zouden zij nu over die tijd nadenken? Ze zijn haar blijkbaar niet vergeten.
Jon Albert: Nee, nee. Weet je, ze waren zeven en negen toen ze werd gediagnosticeerd. Ze waren pas 11 en 13 toen ze slaagde. Goddank dat hun herinneringen - en we hebben behoorlijk diep gepraat - van haar glimlach zijn. Want zonder die kansen om die laatste paar maanden weg te komen, had dat ingebedde geheugen van haar verdriet kunnen zijn, van haar pijn kunnen zijn. En ik ben ervan overtuigd, na bijna duizend families, dat slechte herinneringen de neiging hebben om te vervagen. Maar de rijke, warme, leuke herinneringen, ze zijn er al heel lang.
En ik ben absoluut geraakt door de families. De pure vreugde, dankbaarheid, geluk die ik ontvang. Ik kan niet trotser zijn. Ik kan niet rijker worden beloond. Zeker professioneel en persoonlijk, ben ik gezegend en ik heb het geluk dat ik de time-outs aan deze families kan geven. Dr. Gupta:
Wow. Is er iets dat we allemaal kunnen leren? Jon Albert:
Als we de veel bredere boodschap kunnen overbrengen dat het geen tragedie zou moeten zijn, zou het geen terminale diagnose moeten zijn voor ons allemaal om op te schieten en leef en vier de tijd van de familie, ik ga me nog beter voelen over wat ik doe. Als je wilt doneren, bezoek dan de JAJF-website.
