MAANDAG, 11 februari 2013 (HealthDay Nieuws) - Wanneer kinderen een trauma doormaken - of het nu zo zeldzaam is als een schietpartij op school of zo gewoon als een auto-ongeluk - ze kunnen therapie nodig hebben om hiermee om te gaan. Maar nieuw onderzoek constateert dat experts weinig weten over welke therapieën werken.
Uit de review van 22 gepubliceerde studies bleek dat bepaalde vormen van 'praattherapie' effectief leken voor sommige kinderen die werden blootgesteld aan trauma's zoals een natuurramp, school geweld of een ongeval. Het beste bewijsmateriaal was voor programma's die werden aangeboden op scholen met cognitieve gedragstherapie - waar hulpverleners kinderen helpen te praten over en ongezonde gedachten en gewoonten te veranderen die ze hebben ontwikkeld als reactie op het trauma.
Maar alles in alles, het gepubliceerde onderzoek biedt weinig om door te gaan, volgens de review, online gepubliceerd op 11 februari en maart print nummer van
Pediatrics . "Ik was echt verrast," zei hoofdonderzoeker Valerie Forman -Hoffman, een epidemioloog bij het RTI International onderzoeksinstituut in Research Triangle Park, NC "Ik dacht dat we al dit bewijs zouden hebben dat we zouden kunnen samenstellen om aanbevelingen te kunnen doen."
Maar dat was niet het geval. Het team van Forman-Hoffman doorzocht meer dan 6.600 artikelen die in de medische literatuur zijn gepubliceerd. En ze vonden slechts 22 studies die voldeden aan hun criteria voor een goed ontworpen, rigoureuze kijk op therapieën voor kinderen die werden blootgesteld aan traumatische gebeurtenissen. Sommige studies omvatten kinderen die een trauma hadden doorgemaakt maar nog geen symptomen van postoperatieve -traumatisch stress-syndroom; anderen richtten zich op kinderen die wel symptomen hadden.
Bij kinderen kan posttraumatische stress zich op verschillende manieren manifesteren, waaronder slaapproblemen, nachtmerries, concentratieproblemen en zorgwekkende reacties op herinneringen aan de traumatische gebeurtenis. Als een kind bijvoorbeeld in een auto-ongeluk verkeerde, zou het geluid van een ambulancesirene, zelfs maanden later, misschien schokkend kunnen zijn. Een paar studies vonden dat gesprekstherapie nuttig leek voor het voorkomen of behandelen van traumatische stress. Geen studie wees uit dat antidepressiva of andere medicijnen werkten.
In de meeste gevallen waarin de bevindingen veelbelovend waren, keek de studie naar een schoolprogramma met een of andere vorm van cognitieve gedragstherapie. Forman-Hoffman zei dat dit type interventie typisch zou worden uitgerold wanneer er een trauma is dat de gemeenschap treft.
Het voor de hand liggende voorbeeld nu is de Sandy Hook Elementary shooting twee maanden geleden in Newtown, Conn. Die tragedie heeft gegooid een schijnwerper op hoe kinderen het best door een trauma kunnen worden geholpen, zei Forman-Hoffman.
"Helaas, wat betreft wat door het bewijs wordt gestaafd, kunnen we geen aanbevelingen doen," zei ze.
Een andere expert was het eens dat bewijs ontbreekt.
"We weten gewoon niet veel," stemde Dr. Denise Dowd in, die gespecialiseerd is in spoedeisende zorg bij Children's Mercy Ziekenhuizen en Klinieken in Kansas City, Mo.
Maar dat betekent niet er is niets aan te doen, zei Dowd, die een redactioneel artikel publiceerde dat werd gepubliceerd met de studie.
"We hebben enig bewijs over wat effectief is," merkte ze op. "En we moeten ingrijpen wanneer een kind het moeilijk heeft." Dowd voegde eraan toe dat zelfs bij gebrek aan bewijs van formele therapieën ouders zelf een groot verschil kunnen maken.
Kinderen met een ondersteunende ouder of andere volwassenen in hun leven zijn meestal 'veerkrachtig', zei Dowd. "Ouders moeten de kracht van hun eigen verzorging herkennen, je hebt geen gepubliceerde onderzoeksresultaten nodig om te weten dat dat belangrijk is."
Natuurlijk ontwikkelen sommige kinderen slepende problemen na een trauma. Het is niet duidelijk hoe vaak dat gebeurt, zei studie auteur Forman-Hoffman, en veel hangt af van het individuele kind.
Kinderen met een geschiedenis van angst of depressie, bijvoorbeeld, lijken een verhoogd risico op posttraumatische stress te hebben . Hetzelfde geldt voor kinderen met chronische stress in hun leven - zoals leven in armoede of lijden aan mishandeling of misbruik.
Er zijn veel vragen over wanneer en hoe in te grijpen, zei Forman-Hoffman. Biedt u hulp aan alle kinderen die zijn blootgesteld aan een trauma, zoals een schietpartij op school of een tornado? Of wacht je tot sommige kinderen traumatische stresssymptomen hebben ontwikkeld en alleen met hen ingrijpen? Een ding dat onduidelijk is, merkte Forman-Hoffman op, is of bepaalde therapieën negatieve effecten hebben. Kunnen sommige kinderen het slechter doen, omdat ze het trauma moeten "herleven"? Dat is een bijzonder belangrijke vraag als het gaat om therapieën die bedoeld zijn om te voorkomen dat kinderen symptomen ontwikkelen.
"Je wilt ze natuurlijk geen kwaad doen," zei Forman-Hoffman.
"De meeste kinderen worden blootgesteld aan een niet "Chronisch trauma zal het goed doen," zei Dowd. Maar zij en Forman-Hoffman hebben allebei gezegd dat het belangrijk is om in te stappen als kinderen weken tot maanden na het trauma problemen hebben. Vaak beginnen kinderen pas op dat moment duidelijke symptomen te vertonen.
Je kunt beginnen door met je kind te praten over de traumatische gebeurtenis en hoe ze zich voelen. Als je denkt dat je kind het moeilijk heeft, zei Dowd, praat je met je kinderarts of andere zorgverlener.
De recensie was gericht op kinderen die natuurlijke rampen of 'door de mens gemaakte' trauma's zoals geweld door de gemeenschap hadden meegemaakt. Dus, het zegt niets over therapieën voor kinderen die lijden aan chronische trauma's zoals mishandeling of verwaarlozing, merkte Forman-Hoffman op.
Gezondheidsnieuws Copyright @ 2013 HealthDay. Alle rechten voorbehouden.
