Kristie Salerno Kent kon haar benen niet bewegen. "Ik ging in ontkenning. Ik heb geen informatie gezocht, "zei ze. "Ik wou doen alsof het mij niet overkwam. Ik wilde doen alsof het iets tijdelijks was dat zou verdwijnen. " Salerno Kent was ooit een songwriter en zonder angst op het podium voor een menigte. Ze nam een kantoorbaan in Atlanta, waar ze andere muzikanten promootte. Ze zat aan een bureau en zei dat het gemakkelijker was om haar symptomen te verbergen. In plaats van harder te werken om haar dromen te verwezenlijken, zei ze dat ze ze liet wegglippen. Vier jaar lang weigerde Salerno Kent te erkennen dat ze een probleem had. Naarmate haar symptomen verslechterden, werd ze meer en meer introvert en weigerde ze zelfs de hond in het openbaar te laten lopen voor het geval mensen haar 'dronken' gangetje zagen en dachten dat ze dronken was. Het was pas in 2003, toen ze instortte op weg naar het huis van een buurman, toen haar man haar overtuigde om opnieuw te worden getest en ze eindelijk MS-medicatie begon te slikken. Maar tegen die tijd had de ziekte zijn tol geëist, en dokters vertelden haar dat ze meer dan 30 laesies in haar hersenen had. Mijn man denkt dat hij me hielp ontkennend te blijven omdat hij zoveel dingen voor me probeerde te doen. <> Ik was gestopt met boodschappen doen vanwege mijn wandelen . Ik stopte met willen iets doen, zelfs met onze hond wandelen. Ik zou het willen doen in een besloten, bosrijke omgeving - ik wilde niet dat mensen naar me keken. Ik wilde niet dat mensen naar me keken en zeiden: "Is ze dronken?" Ik werd een heremiet. <> Mensen met MS, we kunnen ons isoleren en bij ons thuis blijven waar we de onvoorspelbaarheid kunnen beheersen. Maar ik hoop dat mensen zichzelf uitdagen. Er is een ondersteunend systeem. Communiceer met anderen; communiceren met uw familie en een hechte communicatie hebben met uw arts. Het is zo belangrijk. Ik denk niet dat ik anders ben dan de meeste mensen. Ik denk dat een ieder van ons een obstakel heeft om te overwinnen, en dat van mij is MS, en ik heb een manier gevonden om ondanks deze ziekte mijn passies en dromen te blijven nastreven. Wat me hielp was mijn passie voor muziek en de kunsten. Voor [u] kan het iets anders zijn, [zoals] koken of zorgen voor uw gezin - alles wat u vreugde schenkt. Het is mogelijk om kracht te vinden om ontkenning te overwinnen en MS te overwinnen. Die [kracht] zal komen door het niet te ontkennen, maar je erbij te betrekken en jezelf voor te lichten en echt open te staan met je dokter over wat je doormaakt. EH: vertel me meer over de rol die muziek speelde in je beslissing om eindelijk behandeling zoeken. Het was een toevallige ontmoeting dat ik de kans kreeg om weer op het podium te staan. Het was dat moment dat me deed beseffen dat mijn passie voor muziek sterk genoeg zou zijn om me te helpen. [Ik werd] geconfronteerd met het feit dat als ik geen behandeling zocht om de progressie [van de ziekte] te vertragen, ik mogelijk in een rolstoel zou zitten. Ik moest er iets aan doen. Ik vroeg mezelf: "Waarom ik?" En ik dacht: "Waarom ik niet?" Misschien is dit bedoeld om te worden gedeeld. Dat is wat mij inspireerde om mijn liedjes te schrijven - om contact te kunnen maken met mensen. Mijn passie voor muziek houden en het een doel geven, was het beste in mijn leven. Het gaat niet alleen om entertainment, het gaat om het helpen van mensen. Mensen krijgen er hoop van, en dat is meer dan ik ooit had kunnen vragen. EH: In je boek schrijf je over een sterke vrouw zijn. Was het moeilijk voor jou om je open te stellen voor MS? KSK: Al op jonge leeftijd zag ik pijn als een zwakte. Ik wilde altijd sterk zijn. Ik verwees naar Wonder Woman in het boek - mijn idool uit de kindertijd. Het kost veel kracht om te beseffen wanneer we hulp nodig hebben en nog meer kracht om hulp te vragen. Het vertoont geen zwakte; het is het tegenovergestelde. Je pijn verbergen en niet delen, dat is zwak. EH: Uw boek gaat helemaal over het volgen van uw dromen. Vertel ons waar je nu bent. <> KSK: Ik ben met mijn middelbare schoolliefje getrouwd en we hebben lange tijd kinderen uitgesteld omdat ik bang was. Soms kon ik niet voor mezelf zorgen, dus hoe moest ik voor een kind zorgen? Ik weet in gedachten dat we het hadden over het hebben van kinderen, en toen MS eenmaal in de picture kwam, stopten we erover te praten. Mijn dromen zijn mijn dromen en nu heb ik de dromen van mijn kleintjes en heb ik de verantwoordelijkheid om sterk en gezond te zijn omwille van henzelf. [Mijn kinderen] zijn grote motiverende factoren voor mij om vooruit te blijven gaan, waarom ik tegen MS moet vechten en er geen slachtoffer van moet zijn, maar wees een overwinnaar. Ik moet het doen, niet alleen voor mezelf en mijn man, maar ik moet het ook voor hen doen. Ze motiveren me elke dag.
