VRIJDAG 4 nov. 2011 - Ethan Zohn heeft zijn spel gezicht op. Hij bereidt niet alleen een nieuwe ronde voor in zijn strijd tegen Hodgkin-lymfoom, een zeldzame maar behandelbare bloedkanker, hij leidt ook de ING New York City-marathon op 6 november. <> Hier, Zohn onthult wat het was om te horen dat zijn kanker was teruggekeerd, waarom hij zo eigenzinnig was over het rennen van die 26,2 mijl ondanks het feit dat hij al begonnen is met chemotherapie, en hoe hij van plan is om de kont van kanker (opnieuw) te schoppen.
Update:
Zohn heeft de race beëindigd - zijn tweede marathon in zoveel jaar - in vier uur, 20 minuten en 46 seconden. Alledaagse gezondheid: waarom besloot je om door te gaan en de New York-marathon te lopen minder dan twee maanden nadat je ontdekt had dat je kanker was teruggekeerd?
Ethan Zohn:
Nou, ik had al vier maanden voor de marathon getraind. Ik ga niet toestaan dat een of andere kleine diagnose van kanker me eruit haalt. Dat is belachelijk. Een van de dingen die me zoveel geeft, is plezier uitgaan. En kanker zal me niet vertragen. Dit jaar, Aaron Scheidies, die blind is en een paratriatleet, rent met mijn liefdadigheid, Grass Root Soccer. En ik begeleid hem. Dus in eerste instantie dacht ik dat ik het hem de schuld zou geven als we langzaam zouden zijn. Maar weet je, hij kan rennen als een marathon van twee uur, 40 minuten, wat belachelijk is. Het is zo cool omdat ik alles in mijn macht wil doen, zodat iemand anders niet door de dezelfde rotzooi die ik doormaak, of het nu HIV of kanker is. Dus voor mij is het belangrijk om de marathon te lopen en die boodschap van hoop naar iedereen te sturen, en bewustzijn en geld te wekken voor een aantal heel belangrijke doelen. EZ: Natuurlijk was ik helemaal vervuld van angst, woede en frustratie. Maar aan de andere kant werd dat opeens energie en dankbaarheid en liefde. In de kankerwereld zijn er winnaars en verliezers. Of je verslaat kanker en je wint, of je verliest aan kanker en je sterft. Er is geen tussenin. En de realiteit van mijn situatie is dat ik er alles aan deed om kanker te verslaan, maar het kwam terug. En ik ben geen mislukkeling. Het is een realiteit. Zo is mijn leven nu, en zo is het voor zoveel mensen daar. EH: Had je een voorgevoel dat er iets mis was?
EZ: Dus er zijn veel symptomen geassocieerd met Hodgkin-lymfoom, zoals koorts en nachtelijk zweten, en een van de minder bekende is jeuk. Heb je ooit een jeuk gehad waarbij je het gewoon niet genoeg kunt krabben? Alsof je het niet kunt verzadigen? Waar kon je vinger een gat in je been graven? Zo is het altijd, overal in mijn lichaam, zonder uitslag. De eerste keer dat ik het rondliet liet ik het gaan zonder te weten wat het was. En toen het deze keer gebeurde, dacht ik, Oh god, het komt terug. EH: Eens je de diagnose kreeg, was het dan de tijd voor je herstel? EZ: We hielden het eigenlijk van de behandeling totdat we klaar waren met het filmen van Everyday Health . Ik wilde de show niet laten ontsporen, want voor de mensen die we ontmoetten en filmen, was dit hun moment en tijd waarop ze hun verhaal konden delen en die inspiratie konden zijn voor iedereen die op tv keek. Dus terwijl we in een ideale situatie mijn behandeling de week na mijn diagnose in september zouden hebben gestart, wachtte ik eigenlijk tot half oktober om te beginnen.
EH: Was het moeilijk om te wachten met de behandeling? EZ: Nee, omdat de mensen met wie ik te maken kreeg voor de show veel moeilijkere dingen doormaakten dan ik. En ze waren allemaal zo positief en opgewonden om terug te geven, zelfs in de slechtste omstandigheden. Dus het is echt goed om terug te kunnen flitsen naar die momenten. Elk van hen wreef over mij en ik neem een stukje van alles wat ik van elke persoon met mij leerde. Ik ga hun kracht en kracht gebruiken om mijn herstel te stimuleren. EH: Je bent een soort posterjongen geworden voor kankerbehandeling, herstel en nu een terugval. Hoe heeft de publieke ondersteuning je geholpen tijdens je reis?
EZ: Ik ben overweldigd. Er is zoveel steun daarbuiten. De vorige keer dat ik zo openhartig was over mijn ruzie, denk ik dat iedereen het gevoel heeft dat ik net een van hen ben. Dat is het probleem van de kankergemeenschap: we zijn allemaal normale, gewone mensen. Zodra je die woorden hoort: "Je hebt kanker", is iedereen hetzelfde. Ik moet naar dezelfde artsen gaan, dezelfde behandeling krijgen en dezelfde rotzooi doormaken als alle anderen daarbuiten. EH: Hoe blijf je zo positief en hoopvol? EZ: Een van mijn overlevingsmechanismen is om ongelooflijk positief te blijven, en zo zal ik dit ding overleven. Ik moet mijn terugval direct onder ogen zien, en ik heb dit mechanisme dat me vertrouwen, controle, troost en alle kracht geeft die ik nodig heb om de ezel van kanker te schoppen. EH: Maar heb je ooit slechte dagen?
EZ: Ik heb zeker slechte dagen - ik ben een mens. Maar ik denk dat een van de dingen met kanker is dat een positieve houding echt helpt. Ik zou kunnen opkrullen in een bal en me slecht voelen, of ik kan positief blijven en proberen al die negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten. Ik heb vreselijke gedachten die dagelijks door mijn hoofd gaan: weet je, visies van mijn begrafenis. Maar dat is natuurlijk, en als je die momenten kunt nemen en ze in positieve kunt veranderen, dan train je je lichaam om dat altijd te doen. Ik denk dat er een echte sterke verbinding is tussen geest en lichaam. En het helpt niemand - ikzelf, Jenna, mijn familie, mijn vrienden - in een negatieve, depressieve toestand te zijn. Anders denk ik dat dat de kanker enigszins zal voeden. Het is net als dag en nacht. Het werkt heel anders [waar het alleen op de kankercellen is gericht.] Traditionele chemotherapie doodt zowel goede als slechte cellen, dus je voelt je vreselijk en je haar verliest. Maar de Adcetris is geweldig. Het is een infusie van 45 minuten, eens per drie weken. Ik had de eerste twee dagen wat hoofdpijn, misselijkheid en diarree. Maar dan ben ik in orde en loop ik de marathon. Ik ga naar de sportschool en ik ben aan het eten. Ik kijk in de spiegel en ik zie er hetzelfde uit, ik voel hetzelfde. Maar het is gewoon een brug om de kanker in remissie te brengen, zodat ik een stamceltransplantatie kan krijgen. EH: Nog een woord over welke broer uw stamceldonor zal zijn? EZ:
Ik hoorde geruchten van de dokter dat een van mijn twee broers een match is. Maar ze zullen me niet vertellen welke, omdat ik hem anders zou gaan behandelen. EH: Waar kijk je het meest naar uit als dit hoofdstuk voorbij is? EZ:
Het slechte hieraan is dat we moesten alles weer in de wacht zetten in ons leven. Ik voel me slecht voor Jenna dat we moesten stoppen, maar het grote plaatje is om genezen te worden. En natuurlijk om seizoen 2 van Everyday Health te filmen.
