Bijna elke dag op kantoor zie ik een patiënt met een nieuw gediagnosticeerde COPD die nog steeds aan het roken is of net gestopt is met roken. Iedereen wil weten, "Hoe erg is het?", "Wat kunnen we eraan doen?" En "Zal het erger worden?"
Om een diagnose te stellen van de COPD van een patiënt, neem ik een volledige geschiedenis, inclusief hoeveel ze heb gerookt. De hoeveelheid blootstelling aan sigaretten wordt gemeten in "pack years". Dit wordt geschat door het aantal packs te vermenigvuldigen met het aantal jaren. (Iemand die bijvoorbeeld 30 ½ pakjes per dag 30 jaar heeft gerookt, heeft een rookgeschiedenis van 45 jaar oud.) Natuurlijk, hoe hoger de verpakkingsjaren, hoe groter de kans op aanzienlijke longschade. Uit een familiegeschiedenis van COPD blijkt dat de patiënt aanleg heeft om COPD te krijgen en dat het zelfs een aanwijzing kan zijn dat de patiënt een zeldzame genetische tekortkoming heeft aan het enzym alpha 1 anti-trypsine dat COPD kan veroorzaken bij mensen die nooit gerookt hebben. Daarnaast vraag ik de patiënt naar beroepsmatige blootstelling om te zien of ze zijn blootgesteld aan ingeademde gifstoffen (zoals asbest of luchtverontreinigende stoffen) die hun longen zouden kunnen aantasten. Ik onderzoek de patiënt met bijzondere aandacht voor hun pulmonale en cardiovasculaire systemen. Daarnaast controleer ik hun ledematen op zwelling (oedeem) die een teken kan zijn van hartspanning door COPD en op cyanose (blauwachtige kleur) van de lippen en vingers die een teken van zuurstofgebrek kunnen zijn. Een thoraxröntgen- en longfunctietests en zuurstofniveau door pulsoximetrie worden uitgevoerd en soms wordt een CT-scan op de borst aanbevolen. Al deze geven me een samengesteld beeld van de COPD-ernst van de patiënt.
Ik ga vervolgens met mijn patiënt zitten en bekijk mijn bevindingen en advies. Gewoonlijk gaat veel van het gesprek over roken. Hoe slecht iemands COPD ook is, ik benadruk het belang van niet opnieuw roken. Doorgaan met roken verhoogt het risico op meer longschade (verlies van alveolaire zakjes en kleine bronchiolen) en veroorzaakt meer ontsteking in de bronchiën, waarbij chronisch slijm en hoesten worden geproduceerd. Ik herinner de patiënt eraan dat roken ook de kans op het krijgen van meer longinfecties vergroot. Verder benadruk ik hoe belangrijk het is om te stoppen met roken om de resterende longfunctie te behouden. Ik ontkracht de mythe daar dat nadat je zes maanden hebt gestopt met roken, je longfunctie weer normaal wordt (het is niet waar!). Ik bespreek ook medicatie-opties die kunnen helpen bij het verbeteren van de longfunctie.
De meeste mensen zijn bang dat hun COPD zal verslechteren. Ze hebben andere mensen gezien die zuurstof nodig hebben, en ze zijn bang dat ze later in het leven zuurstof nodig zullen hebben. Medische studies hebben aangetoond dat het percentage longfunctieverlies per jaar veel groter is in mensen die nog steeds roken dan in mensen die nog nooit gerookt hebben. Maar het verliespercentage per jaar verbetert voor degenen die stoppen met roken boven degenen die blijven roken. Zelfs als een persoon met COPD stopt met roken na de leeftijd van 60, kunnen de longfunctie en overleving verbeteren. Dus het is nooit te laat om te stoppen, en hoe eerder je stopt, hoe beter hun prognose is! Natuurlijk is het vermijden van tweedehands rook- en luchtverontreinigende stoffen belangrijk om uw longen te beschermen tegen meer schade. Luchtweginfecties kunnen verdere longontsteking en functieverlies veroorzaken, dus het wordt ten zeerste aanbevolen andere mensen die ziek zijn te vermijden en uw zorgverlener te raadplegen wanneer u een luchtweginfectie heeft. Preventieve zorg, zoals vaccinaties voor influenza en pneumokokkenpneumonie, regelmatige lichaamsbeweging, goede voeding en een goede nachtrust, worden ook geadviseerd. Door deze maatregelen te volgen, zal de longfunctie van de meeste patiënten niet zo snel verslechteren.
Dr. Schreiber is intern gecertificeerd in de interne geneeskunde en longziekten door de American Board of Internal Medicine. Hij is lid van Nassau Chest Physicians, P.C., die actief betrokken zijn bij de American Lung Association in New York. Schreiber is directeur van de SICU in St. Francis Hospital, medisch directeur van de Oyster Bay Cove Village Police Department, en lid van het Nassau County Medical Reserve Corps. Hij is werkzaam op het professionele personeel van het St. Francis Hospital, het North Shore University Hospital (Manhasset en Plainview) en het St. Joseph Hospital.
