Ik heb een zware dag geleden gehad. Er waren enkele gezondheidskwesties met een familielid en mijn dag werd op zijn kop gezet. Het was niet de eerste keer. Ik merkte dat ik deze dokter en die dokter, deze hulpverlener en die persoon, die probeerde raad te krijgen over wat te doen, opnieuw moest bellen. Dan was er de bijkomende schade aan mijn plannen voor de dag, mijn afspraken etc. en niet te vergeten de emotionele tol voor andere familieleden. Het was vermoeiend om allemaal een verzorger voor ze te zijn en uitputtend om te voorkomen dat ik uit elkaar zou vallen. Ik moest vanavond denken dat er veel, veel mensen moeten zijn die hetzelfde voelen. Hoe moeilijk het ook voor de patiënten is, het kan ook heel moeilijk zijn voor de zorgverlener - en zij krijgen het van alle kanten terwijl ze proberen de patiënt te helpen, hun eigen leven te beheren en proberen de schade voor alle anderen te minimaliseren.
Het kan een ondankbare rol zijn en een die de zaden kan zaaien voor de verzorger die zelf een patiënt wordt. Wat ik bedoel is, het is een stressvolle baan. En ik geloof dat stress een rol speelt bij ziekte. Dus mijn moeilijke dag verkortte mijn leven met een paar minuten? Misschien wel. Was het essentieel dat ik deze rol vervulde? Ja. Zou ik het nog een keer doen? Natuurlijk. Zou ik het leuk vinden als iemand ooit iemand bedankt? Ja, dat zou fijn zijn.
Wat denk je van een van jullie verzorgers die er zijn, wil je inspreken?
-Andrew
